Kuntz Wunderli (Julia)

Zamknięty w ciemnej komórce, zacząłem liczyć upływające sekundy. To pozwalało mi odwrócić swoją uwagę od bólu w nogach. Reumatyzm towarzyszył mi codziennie od 15 lat, dotykał w szczególności kolan, które od dłuższego już czasu były spuchnięte, a ja nie mogłem wyprostować nóg. Przez to zawsze byłem zgarbiony. 

Na 902 sekundzie do komórki wpadła smuga jasnego światła, przez uchylone, przez woźnego drzwi. W ręku trzymał szary kaftan zapinany na 5 okrągłych guzików. Mówił, że Radca kazał przywdziać mi ową kurtkę, bym ukrył swe wychudzone ciało, które mogłoby odstraszyć potencjalnych gospodarzy. 


Gdy zapiąłem ostatni guzik woźny spojrzał na mnie i po chwili zdjął z swej szyi efektowną niebieską chustkę. Wiążąc ją na mnie dodał, że w życiu u nikogo nie widział tak cienkiej i chudej szyi jak moja. Powiedział, że zawsze powinienem ją maskować, ale rzeczy muszę mu oddać zaraz po licytacji. Wychodząc po raz ostatni omiótł mnie wzrokiem od góry do dołu i dodał, żebym zapanował nad moimi kolanami, bo wyglądam przez nie jak indyk w Święto Dziękczynienia. Niewiele się mylił. 

Światło zniknęło wraz z zamknięciem drzwi- które swoją drogą należałoby porządnie naoliwić- w małym pomieszczeniu znów nastał półmrok, a mnie zaatakowały myśli. Zacząłem się cały trząść... W końcu, jak ma czuć się człowiek, który już za chwilę zostanie sprzedany, zlicytowany?!  W dodatku przez ludzi, których doskonale zna, których widuje na co dzień. Z sali dobiegają urywki zdań przemowy Radcy. Teraz myślę już tylko o tym, aby zaprezentować się na tyle dobrze, by nie zawieść gminy. W której wystawienie człowieka na aukcję nazywają to miłosierdziem - hmm. Znów słyszę skrzypienie drzwi, woźny wrócił. Wiem, iż tym razem wrócił po mnie.

 Powoli wstałem ze starego dębowego stołka i poruszając się w stronę sali starałem się uspokoić i zapanować nad swoim ciałem, by móc wypaść jak najlepiej. Nie było to jednak takie proste. Cały byłem rozedrgany emocjami i myślami, które nieustannie atakowały mój umysł, duszę i ciało. W końcu dotarłem na wyznaczone miejsce i stanąłem przed tłumem, jednak głowę skierowaną miałem w podłogę. Nie wiedziałem, że tak ciężko będzie mi spojrzeć, im w twarz. Resztę aukcji, pamiętam jak przez mgłę. widziałem tylko drewniane jasne deski i od czasu do czasu docierały do mnie głosy. Komentarze zgromadzonych, boleśnie opadały na moją twarz, czułem piekące boleśnie uszy i policzki. Byłem jak zwierzę w potrzasku, ludzkie zwierzę...

Jedyny taki moment, który pamiętam wyraźniej to ten, w którym zapalił się we mnie promyk "głupiej" nadziei. Była szansa, że mój syn wygra licytacje, jednak cena szybko" wymiotła" go z ssali, a ten zgasły szybko promyk mojej szansy przypieczętował cieniutki głosik mojego wnuka. Wołał "Dziadziuś, dziadziuś!" i wtedy poczułem jak moje serce boleśnie rozpada się na pół, a potem cały ja na milion kawałków.  Jestem już stary, a nadal naiwny jak dziecko- pomyślałem. Przekonałem się jednak, że nawet najdrobniejszy zawód, w każdym wieku rodzi te same odczucia, cierpienie budzi taki sam ból. Nieważne jak nierealne i głupie są nasze nadzieję, zawsze mają podobny wymiar, podobne oczekiwania.

Jedyne co jeszcze resztką sił podtrzymywało mnie na duchu, to to, że wśród ludzi nie dostrzegłem mleczarza, który dość często przychodził na aukcje i zawsze je wygrywał. Nie był on przyjaznym człowiekiem, a zlicytowanych traktował niezwykle przedmiotowo, nie miał do nich szacunku, ani nie odczuwał współczucia. Ludzie się go bali i rozstępowali na jego widok. Nie był to jednak respekt lub szacunek z ich strony. Pewnego dnia doszły mnie słuchy, że jeden z jego poprzednich parobków powiesił się u niego na strychu. Na samą myśl o tym serce podchodzi mi do gardła. Ludzie gadali, że jedzenie dawał raz na tydzień i nie raz podnosił rękę na starszych ludzi. Ponoć gdy stary Gabrowski zachorował na zapalenie płuc i nie był w stanie rozwieść mleka, mleczarz schłostał go tak, że biedaczek do dziś nie wydobrzał i nie może wstać z łóżka. Plotek, było wiele, ale  ja wolałem nie przekonywać się o ich wiarygodności. 


Jak więc w końcu się u niego znalazłem? Niektórzy nazywają pechem, nieszczęściem, niepomyślnością losu, to, że zjawił się  w ostatnich chwilach licytacji.  W tym momencie moje życie przybrało zupełnie nowy wymiar. Wyobrażenia o mojej starości legły w gruzach. Każdy kolejny dzień budzi we mnie strach i lęk przed jutrem.

 Od teraz znowu liczę, sekundy, minuty, godziny. Do kolejnej aukcji na której pojawi się mleczarz, tutaj każdy wie co będzie to oznaczało...