Brizżałow (Szymon W.)

Pewnego pięknego wieczoru wybrałem się do teatru „Arkadia” na operetkę „Dzwony korne wilskie”. W pewnej chwili na mojej ukochanej łysinie poczułem bardzo obrzydliwą rzecz, mianowicie były to resztki kataru z nosa osoby siedzącej za mną. Wziąłem chusteczkę, którą miałem pod ręka i wytarłem się nią, ponieważ czułem się bardzo zawstydzony, że na mojej szacownej głowie znalazły się czyjeś „gluty”, ktoś o mojej pozycji nie mógł sobie pozwolić na siedzenie w teatrze z „glutami na głowie, a poza tym było to obrzydliwe. Tą osobą co na mnie „nacharkała” był Iwan Czerwiakow, znałem go ale nie byłem pewien skąd. Byłem trochę zakłopotany no ale cóż, takie życie. Nagle jak Czerwiakow to zobaczył, zaczął głośno i ostentacyjnie  mnie przepraszać. Tak naprawdę Ci, którzy nic nie zauważyli, po jego głośnych przeprosinach wiedzieli o co chodzi. A tak naprawdę nic się nie stało-każdemu się zdarza. Chciałem po prostu do końca obejrzeć sztukę w spokoju i pokazać mu, że przecież to nic takiego. Następnego ranka poszedłem do pracy. Pracuję jako dyrektor departamentu komunikacji i jeżeli się spóźniam to wszystko zwykle siada. Przyjmowałem spokojnie kolejnych interesantów i myślałem spokojnie o kolejnych godzinach życia, a tu nagle zobaczyłem przed oczami Czerwiakowa. Krew mnie zalała, drugi raz słyszę przeprosiny. Czy on jest jakiś upośledzony? Wczoraj już mu wyraźnie powiedziałem, że przecież to nic takiego. Spławiłem go, nie dając mu dojść do głosu. Tak mijały mi w spokoju kolejne godziny pracy. Kończąc prace dość wcześnie, myślałem tylko o pysznym obiedzie, który muszę sam sobie na stare lata przyszykować. Jednak nagle przed moimi oczami znowu pojawił się jakiś mężczyzna-to znowu On-pomyślałem. Był to oczywiście Czerwiakow, znów głośno przeprasza i gestykuluje. W momencie gdy go ujrzałem straciłem cierpliwość, zwątpiłem w sens słowa „przepraszam”. Czemu On nie potrafi zrozumieć, że ja mu wybaczyłem tą drobnostkę? Najwidoczniej nie, więc zapytałem się go  z płaczącym wzrokiem "Czy pan sobie ze mnie drwi?". Myślałem że to już koniec użerania się z Czerwiakowem, ale nie, On dalej chciał mnie przepraszać. Kolejny raz do mnie przyszedł … nie wytrzymałem już. Odwiedził mnie i zaczął znowu się tłumaczyć. Miałem dość. Na stare lata użerać się z kimś tak głupim, po prostu nie wytrzymałem nerwowo i odkrzyknąłem "Precz stąd! „W końcu pozbyłem się go na dobre”-pomyślałem. Nie przyszedł nigdy więcej i słuch o nim zaginął, może to i lepiej. Może nie było najelegantsze z mojej strony krzyczeć „precz stąd”, ale cóż, nie wytrzymałem. W moim wieku nie chciałbym denerwować się na tak upierdliwego człowieka. To nie dla mnie. A Ty czytelniku co byś zrobił? Wytrzymałbyś czy zachował się jak ja?