Sąsiad małżeństwa (Agnieszka)

Otworzyłem oczy minutę przed wybiciem godziny ósmej rano. Pozwoliłem sobie jeszcze na chwilę odpoczynku, a już po chwili zadzwonił mały budzik, niosąc urywane i rytmiczne dzwięki po całym pokoju. W niecałe dwie minuty łóżko zostało starannie zaścielone, a budzik już dawno wyłączony. Słup porannego, słonecznego światła przemierzał otwarty korytarz, łączący każde pomieszczenie. Głuchy odgłos życia zewnętrznego i, tak znany mi, dźwięk skrzypiącej podłogi roznosił się echem po kamienicy. Każdy mój krok był nieśpieszny, powolny. O godzinie 8:11- tak jak zawsze- mój kubek wypełniła zagotowana, gorąca woda, zalewając torebkę od herbaty. Ostatni gwizd czajnika wydostał się na zewnątrz, gdy odłożyłem go z powrotem na kuchenkę. Niedługo potem masło zostało leniwie rozsmarowane na kromce chleba. Wzrokiem śledziłem poczyniania moich rąk, ukrawając plaster szynki i sera. W mojej prawej ręce znajdował się kubek z gorącą herbatą, a w lewej talerz ze śniadaniem kiedy kierowałem się w stronę małego, kwadratowego stołu na końcu korytarza, którego ostatnim punktem była kuchnia. Odsunąłem krzesło i usiadłem pośrodku. Ustawiłem swój talerz równo przed sobą, kładąc kubek po jego prawej stronie. Wziąłem pierwszy gryz kanapki i podniosłem wzrok. Półmrok, który otulał pomieszczenie był moim codziennym, zaufanym znajomym. Wpatrywałem się w poruszajace się, jak co dzień drzewa na wietrze, które ukazywał mi krajobraz zza okna. Jasne smugi światła przedostwawały się przez okno, sprawiając że wszelkie drobinki kurzu i pyłu stawały się widoczne w powietrzu- lewitując, unosząc się leniwie i nieprzerwanie w porannym słupie światła. Resztę pomieszczenia spowijało blednące z każdym odcinkiem żółto- brązowe światło z lampy na suficie. Prawdopodobnie powinienem był wymienić żarówkę.
Po skończonym posiłku, odsunąłem krzesło, powodując tarcie, co wywołało charakterystyczny dźwięk. Odkręciłem wodę, gdy dotarłem do zlewu i dokładnie umyłem talerz, odkładajac go potem na suszarkę. Sięgnąłem po ręcznik zawieszony poniżej i wytarłem ręce.

Właśnie minęła kolejna godzina. Popołudniowe światło słoneczne, wpadające do pomieszczenia otuliło go, tym razem swoją ciepłą barwą. Widok za oknem nie zmieniał się. Ceglany budenek naprzeciwko tego, w którym mieszkałem, stał tam już od kilkudziesięciu lat. Jedynym co mogłem zobaczyć, co się zmieniało, była przyroda oraz małżeństwo znad przeciwka. Ci, których pamiętałem wychodzili rano, zawsze razem- on do pracy, ona na lekcje. W każdą niedzielę koło południa zmierzali do parku, trzymając się za ręce i wracali wieczorem o późnej porze. Lecz już w lipcu pan zaziębił się. Potem nie było lepiej, bo chory nie zdrowiał. Z każdym wschodem słońca ich mieszkanie wypełniały kłamstwa i sztuczna nadzieja. Jednak tym, co przetrwało oraz tym, co pan zabrał do grobu była ich miłość. Aczkolwiek jej część z pewnością wziąż tliła się w tej kobiecie. Jedyną rzeczą wciąż, przypominającą mi o nich jest bardzo stara i zniszczona kamizelka, która teraz niepotrzebnie zajmowała miejsce w moim mieszkaniu.
Aktualna para zamieszkała tamto mieszkanie różniła się od nich bardzo. Nie chodzili razem za ręce, nie posyłali w swoją stronę czułych i rozbawionych spojrzeń, nie wychodzili razem na miasto, lecz czy się kochali? On- nigdy nie przyniósł jej kwiatu, podnosił głos, nie doceniał jej. Ona- gotowała mu obiady, była mu posłuszna, a gdy chciała mu się postawić- on był zły.

Mój wzrok powędrował w stronę tarczy zegara, zawieszonego nad kredensem. Odłożyłem kubek z herbatą na stolik obok fotela, uprzednio kładąc na spód podkładkę. Usiadłem. Żółto- pomarańczowe światło z lampy stojącej oświetliło moją twarz, gdy schyliłem się po pierwszą parę butów, ułożonych w rzędzie obok fotela. Zająłem się czyszczeniem i odświeżaniem każdego z obuwia, nie przejmując się i będąc obojętnym na każdą uciekającą godzinę za godziną.
W ciągu kilku minut od zakończonej pracy zająłem swoje stałe miejsce przy oknie z kubkiem gorącej herbaty w ręku. Para unosząca się do góry zanikała u podstawy sufitu, a wieczorne światło rzucało swoje ostatnie promienie przez okno zanim nadeszła noc.