Żona (Basia)

  Kamizelka...

Tak, kamizelka to jedyna rzecz jaka została mi po mężu. Towarzyszyła nam odkąd pamiętam, a teraz zniknęła. Nie chciałam jej dłużej posiadać. Razem z nią pozostałoby ze mną to straszne kłamstwo... Aczkolwiek nie tylko moje.

Nie jestem głupia. Kiedy mąż żył byłam rozkojarzona, ale gdy już miałam ją sprzedać, zauważyłam na kamizelce coś wstrząsającego. Oboje chcieliśmy się nawzajem okłamywać i modyfikowaliśmy kamizelkę z dwóch stron. Widząc to rzuciłam ten żałosny przedmiot w ręce Żyda ledwo pamiętając o tych pięćdziesięciu groszach. Od tamtej pory już nic mnie nie trzymało w tamtym miejscu. Mieszkanie było dla mnie za duże i przywoływało wspomnienia więc kupiłam nowe, zresztą też w Warszawie. Miasta, nieważne jak bardzo bym chciała, nie mogłam opuścić chociażby z powodu pracy. Szukanie nowej byłoby kłopotliwe, tym bardziej że... Byłam sama.

Byłam sama.

Moje nowe mieszkanie było naprawdę małe. Małe i nieprzyjemne. Nie składało się z wielu pokoi. Był tylko klaustrofobiczny salon w którym mieścił się regał z książkami, okrągły stoliczek i dwa puste fotele naprzeciwko siebie, sypialnia w której mieściła się szafa i moje łóżko, a na koniec kuchnia, do której nie można było wsadzić chociaż jednej nogi. W mieszkaniu nie mogło się znaleźć już miejsce na nic innego. Nawet na maszynę do szycia, zawsze mi tak drogą. Zamknęłam ją z dala od świeżego powietrza za szafą w ściennej dziurze. Wsadzenie jej tam nie było łatwe, ale nie wyglądało na to , żebym ją miała kiedykolwiek wyciągać. Nie miałam już na to ochoty...

Wszelkie chęci znikły.

Codziennie przechodziłam tymi samymi ulicami do szkoły, pracowałam i tymi samymi drogami wracałam. Porzuciłam wszystko co się wiązało z moim mężem, więc dlaczego tak bolało? W tamtym okresie dowiedziałam się jak czuje się człowiek którego każdy dzień jest podobny do drugiego, a nawet można powiedzieć identyczny. Kiedyś też wiele rzeczy się powtarzało, ale teraz towarzyszyło temu inne uczucie. Gdy wracałam do domu tylko jedna rzecz zdawała mi się być odpowiednia do roboty- patrzenie przez okno. Zaczęłam się posądzać o stracenie zmysłów. W końcu swój wolny czas spędzałam na zajęciu, którego nienawidziłam. Wszystko na dworze działo się według odpowiedniego schematu. Ci sami ludzie... Widywałam ciągle tych samych ludzi, w tych samych ubraniach i jak na złość, nawet zwierzęta działały według chorego schematu. Codziennie, w czasie zachodu słońca, po drugiej stronie ulicy przechodził mój nowy sąsiad paląc cygaro, a wzdłuż muru szła suczka ze swoimi pięcioma szczeniętami, które skakały za nią radośnie.

Wszystko...

Ciągle tak samo!

Pewnego dnia stanie przy oknie dało inne rezultaty niż przypuszczałam. Wszystko było tak jak przedtem, jedyną różnicą był szary puch pokrywający miasto i ogołocone z liści drzewa. Mój sąsiad znów szedł i kurzył, a koło jego nóg przemknęła ta gromada kundli. Tym razem jednak ten najzwyklejszy w świecie obrazek przykuł moją uwagę. Za tą gromadką ciągnęło się coś jeszcze. Coś podobnego do szczeniąt, ale jednocześnie dużo mniejszego i wolniejszego. Jedno z młodych oderwało się od miotu. Matka zajęta resztą musiała nie zauważyć złego stanu malca. Prawdę mówiąc nie dziwię się jej. Gdy suka odwracała głowę, aby upewnić się, że wszystkie pociechy są na miejscu. Kulejący chuderlak podbiegał radośnie pomimo widocznie uszkodzonej łapy. Był mniejszy od swoich braci. Wyobrażałam sobie, że nie obchodziło ich czy ich braciszek zdąży dobiec na posiłek zanim oni wszystko pochłoną. Co dziwne, nie sfrustrowało mnie zachowanie innych psów tak, jak samego poszkodowanego, który wraz z moją rosnącą złością upadł i już nie wstał. Wtedy nagle jakaś tajemnicza siła przyciągnęła mnie do szafy, żebym wyjęła płaszcz. Po tym wybiegłam na dwór. Byłam jak w amoku, a z tego co miałam w głowie pamiętam tylko jedną myśl. „Jakie głupie stworzenie! Jak można tak udawać, że nic się nie stało? Nie! Nie! To się nie skończy tym samym! Nie pozwolę!”

To nie jest w porządku!

Już chwilę później wracałam do domu z tym małym stworzeniem za pazuchą. Jak chwyciłam go na ulicy i porwałam jednym szybkim ruchem, sąsiad spojrzał się na mnie jak na wariatkę. Ja sama zresztą mogłam się tak spokojnie nazwać. Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego obchodzi mnie życie czegoś takiego. Nie był to mój największy problem. Kundelek był zimny i nawet się nie wyrywał, a wchodząc przez drzwi do mieszkania zrozumiałam co zrobiłam. Porwałam dziecko. Zrobiło mi się naprawdę żal suczki... biedaczka.

Odchodzę od zmysłów?

Nie jestem weterynarzem, jednak łapa zdawała się zrastać dobrze i to sama z siebie. Pies też wyglądał już dobrze. Przynajmniej nie wystawały mu kości. (Na początku nie ufał mi. Według mnie świadczyło to tylko o jego inteligencji. Czy jakakolwiek osoba od razu zaufałaby obcemu?) Gdy to zauważyłam akurat wychodziłam z domu. Jak tylko otworzyłam drzwi, kundel słysząc ten wybawicielski dźwięk wybiegł spod fotela, gdzie do tej pory siedział i wypadł na korytarz. Nagle zrobiło mi się smutno. Uczucie przygnębienia spadło na mnie jak jastrząb na małego gryzonia. „Hah...” Pomyślałam „Taka mi się należy wdzięczność... Teraz trzeba wrócić do rzeczywistości... Znowu będzie tak samo.”

Nie chcę!

Poszłam do pracy nie czując niczego nowego, pięknego. Szarość, która była zanim zaczęłam zachowywać się dziwnie, powróciła. I nie było żadnych znaków na to, że będzie inaczej.

Życie nie ostrzega.

Wróciłam. Wsadziłam klucz do zamka i dwa razy przekręciłam, ale dopiero gdy nacisnęłam na klamkę poczułam czyjąś obecność. Zza rogu wyłonił się znajomy mi szary kształt. Myślałam, że błąka się tu bez celu, ale jego zachowanie od razu odwiodło mnie od takich wniosków. Piesek przydreptał spokojnie i stanął tuż przy drzwiach czekając na mój następny ruch. Powoli otwierałam drzwi. Szczeniak nie ruszył się z miejsca dopóki ja nie znalazłam się po ich drugiej stronie. Pamiętam, że uśmiechnęłam się. Nie wyganiałam go. Po zdjęciu z siebie płaszcza usiadłam w fotelu i spojrzałam jeszcze raz na mojego towarzysza. Siedział już tuż pod fotelem spoglądając prosto w moje oczy, jakby czegoś ode mnie oczekiwał. I wtedy...Ugh... Chyba naprawdę jestem wariatką... Powiedziałam:
- No, mały. Skoro już się tu wpakowałeś to rozgość się. - Kundelek dopiero wtedy ruszył się z miejsca jakby czekał na te słowa z mojej strony i wskoczył na fotel naprzeciwko mnie.

To był pierwszy dzień, w którym nie spojrzałam w okno...

Nadeszła wiosna. Mój dom zaczął być tak dziwny, że zaczęłam wierzyć w czary. Z największą łatwością mogłam wejść do kuchni, a nawet stwierdziłam, że w salonie zmieści się jeszcze jeden regał z książkami. Dopiero teraz zauważyłam, że w mieszkaniu było po prostu pusto. Byłam pewna, że będę musiała kupić kilka obrazów (przynajmniej cztery) i jakiś dywan byłby również mile widziany. Nagle nabrałam ochotę na odkurzenie rzeczy, która była schowana we wnęce za szafą. „Nagle” jest tu doskonałym określeniem. Czułam, że jeśli nie postawię jej w salonie od razu eksploduję. Rej ( bo tak nazwałam swojego nowego przyjaciela) natychmiast jak się ruszyłam podbiegł do mnie i przekręcając głowę przyglądał się moim staraniom przy ruszeniu szafy z miejsca. Zaklinałam się wtedy w myślach, że umieściłam maszynę do szycia w tak niedostępnym miejscu. Zanim padłam na łóżko zdołałam ją ruszyć zaledwie o kilkanaście centymetrów. Poddałam się. Nie miałam siły dalej odciągać jej od ściany. Na szczęście nie wszyscy załamywali się tak szybko jak ja. Dopiero co położyłam się a już musiałam wstać żeby zobaczyć co się dzieje, bo usłyszałam szamotaninę. Dźwięki pochodziły zza szafy. Nie mogłam się powstrzymać śmiechu, gdy za szafą zobaczyłam Reja szarpiącego maszynę.

- Ha ha ha! Rozumiem skarbie, że chcesz mi pomóc, ale sam nie dasz rady. - Postanowiłam, że spróbuję jeszcze raz. Trochę to rwało, ale ruszyłam ten ciężki mebel i udało mi się wyciągnąć maszynę.

I znów zaczęłam szyć.

Nastało lato. Moje dni nie zmieniły się prawie wcale. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że przeskoczyłam z nowej rutyny do starej. Ta mi jednak nie przeszkadza, a może nawet daje mi radość. Rano gdy wychodzę do pracy, zamykam drzwi, mieszkanie zostaje puste, bo Rej wychodzi za mną. Gdy pierwszy raz tak zrobił bałam się, że pójdzie ze mną do pracy. Wbrew moim obawom po wyjściu z budynku poszedł własną drogą, a gdy wróciłam spokojnie czekał pod drzwiami. Zawsze jest punktualny i jak przychodzę już czeka.

Mam dla kogo wracać.

Strasznie lubię z Rejem spacerować w Łazienkach. On też nie wydaje się smutny lub zdenerwowany gdy tam jesteśmy. Skacze radośnie dookoła kiedy do niego mówię. Czasem biegnie, ale nie zostawia mnie dużo w tyle i zawsze czeka aż dojdę do niego, tak jakby nie chciał tracić kontaktu. Ja nigdy nie umiem odmówić sobie piernika, ale oczywiście nie zapominam o moim przyjacielu. Wiem, że dla niego piernik to zły pomysł, dlatego on dostaje kawałek kiełbasy.

Tęskniłam za tym.

Gdy siedzę długo w nocy Rej zeskakuje ze swojego fotela i swoim zachowaniem zwraca na siebie uwagę. Ciągnie mnie za spódnicę i biega do sypialni to z powrotem. Na koniec zabawę akcentuje krótkim szczeknięciem i wraca na fotel. Powtarza ten rytuał tak długo, aż nie zgaszę światła żeby się położyć się spać... Wtedy często jest już około pierwszej.