Antek (Sara)

   Moja historia zaczęła się dość niepozornie. Urodziłem się w małej wsi. Już od małego uczono mnie dyscypliny i tego, że muszę być posłuszny ojcu i matce. Ojca jakiś czas temu i tak drzewo w lesie przygniotło, więc matka z wujem Andrzejem się zadawała. Właściwie można powiedzieć, że sam się do nas wprosił i ona sama nie miała chyba nic do gadania, bo w sumie jej to na rękę, że ma od niego pomoc. Nigdy za nim specjalnie nie przepadałem, ale cóż ja mam do gadania. Ino bym po nosie dostał. A i potem pewnie i by mi w jego oczach ubyło. Nie opłacało mi się wtrącać w rodzinne relacje.
   Matka mnie i rodzeństwa nigdy nie doceniała, jeśli chodziło o naszą przyszłość. Ino do roboty na polu nas zaganiała. Ja odkąd wiatrak za Wisłą za młodu zobaczyłem, tylko praca młynarza mi w głowie. Nie szło mi tego nijak z głowy wybić, toteż mi zawsze matka powtarzała, żem głupi. Ale się uparłem, więc mnie pewnego dnia do szkoły posłała, o czym będę opowiadał.
    Zacznę od tego, że do dziś dzień pamiętam swoje pierwsze chwile w szkole. Byłem strasznie podekscytowany. Byłem bowiem święcie przekonany, że mnie tam nauczą wiatraki stawiać. Rzeczywistość okazała się być niestety nieco inna. Myślałem, że będzie przy tym choć trochę zabawy. Okazało się jednak, że w szkole muszę być najgrzeczniejszy, jak tylko potrafię. No i nie mogę się zbytnio z tłumu wybijać, bo bym dostał lanie. Pewnie nie tylko od nauczyciela, który i tak nazbyt często pastwił się nad nami. A to wyzywał od głąbów, a to tłukł linijką, za głupoty. Nie mogę zrozumieć go do teraz, ale nigdy mu o tym nie powiem, co by się na mnie biednego nie uwziął. Doskonale pamiętam, kiedy w pierwszy dzień szkoły chciałem się wykazać. Uczył nas wtedy dwóch pierwszych liter alfabetu. Kazał klasie powtarzać za nim, jak się je wymawia. Najpierw napisał na tablicy drukowaną, dużą literę ,,A". Posłusznie powtarzaliśmy za nim wymowę. Chciałem zostać zauważony, więc krzyczałem w tłumie najgłośniej jak potrafię, starając się pięknie wymówić literę. Jakiż był mój zawód, kiedy to nic nie mówiąc, nauczyciel nie pochwalił nikogo i przeszedł do kolejnej litery. A ja przecież tak bardzo się starałem! Dodało mi to jednak determinacji i postawiłem sobie za cel, zostać tym razem zauważonym i docenionym. Toteż kiedy wszyscy mieli powtarzać ,, be", ja zrobiłem to najgłośniej, nak mogłem. Nauczyciel co prawda zauważył mnie, ale za to dostałem wtedy od niego pierwszy raz lanie za to, że rzekomo beczałem na lekcji. Więcej już nie chciałem ,, beczeć". Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy sam kazał mi to zrobić chwilę później. Nie rozumiałem tego. Najpierw kazał mi milczeć, a potem robić to samo...? Postanowiłem już się nie odzywać na wszelki wypadek, bo pomyślałem, że może chce mnie jakoś sprawdzić. Za milczenie też dostałem po nosie. Za to do od tej pory dokładnie pamiętam to, że ,, B wygląda, jak precelek, a jego wymowa, to ,,be". Byle nie przesadne i ofensywne, co by mi się od nikogo w przyszłości za to już nie oberwało. Choć myślę, że w stawianiu wiatraków mi się ,, beczenie" nie przyda.
   Uznałem, że co by matka nie mówiła i tak się tego nauczę, postawię wiatrak i zdobędę żonę, żebym mógł ją tłuc, jak na prawdziwego młynarza przystało. W szkole i tak mnie niczego przydatnego nie nauczą, ale chodzę, aby mi matka spokój dała i w pole nie goniła.