Żona wójta Cyganka (Emilia)

Ci wszyscy ludzie myślą tak samo. Śmieją się, drwią. Dziwują się wielce. Młoda, piękna i bogata kobieta wychodzi za starucha. Nie pasujemy do siebie, ale być wójtową to nie byle co. Właściwie to chyba tylko dlatego za niego wychodzę. Dzieciaty jeszcze do tego. Może ja robię źle... Może nie powinnam...

O! Znów ktoś puka. Już lecę, już pędzę. Tym razem strażnik. Coś ostatnio częściej w gminie bywa. Zapraszam grzecznie i oczywiście uśmiech - to podstawa. Jest to mężczyzna jak każdy, nie wyróżnia się niczym, do tego lekko nudnawy w usposobieniu. To nie na moje nerwy! Pytam miło, czy do wójta ma porachunki. Tak. - odpowiada. Jeszcze jak się patrzy. Matko przenajświętsza... Poleciałam coś im przygotować, żeby byli zadowoleni. No nie, nie usiedział za długo u mego wójta. Oj nie.  Ledwie kwadrans mija już jego wyblakłą, krzywą gębę widzę. A teraz ze mną chce rozmawiać... Każdego w końcu gościnnie trzeba przyjąć. Głupia, nie odstawiaj cyrku! Dobrze, wreszcie koniec. Zamykam drzwi za przybyszem, dwóch kroków nie uszłam, jak szmery za drzwiami słyszę. Tego już za wiele!!! Prawie drzwi z zawiasów wyrywam. Toż to wielmożny pan profesor, we własnej osobie, w już kolejnym, nowym, odświętnym wdzianku. Czego to ludzie nie wymyślą. Magnat się znalazł! Jak go złapię za te strojne fatałaszki! Jak go za tą siwą czuprynę pociągnę! Co to ma znaczyć, tak się natrętnie do domu wpraszać!? Ja tego znosić nie będę! Otrzepuję się, by się przypadkiem głupotą nie zarazić i zamykam drzwi. Mimo to wciąż go widuję. Najzwyczajniej w świecie wietrzę dom, otwieram okna, bo pogoda. Wdycham świeżutkie powietrze, słucham śpiewu ptaków. Nagle, ni stąd ni zowąd do moich uszu dochodzą wieśniackie przekleństwa tego typa. Łazi, krąży, wzdycha. Do tego przesiaduje czasem na progu. Okropieństwo. Nie znajdziesz człowieku spokoju, nie znajdziesz...

Już niedziela. Znów nie mogę znaleźć moich ulubionych korali i chusty (więc szybko łapię inne). Od kiedy ci wszyscy mężczyźni nachodzą nasz dom drzwiami i oknami, wciąż coś ginie. Czyżby to oni...!? To nie chwila na zastanawianie się nad tym. Już jestem spóźniona! Zdyszana i jak znam siebie czerwona jak burak, wpadam do kościoła. Zaczynam się przeciskać między mężczyznami. Nagle potykam się o czyjąś nogę. Tracę przez to równowagę i nawet nie wiem kiedy, trzymam rękę na ramieniu jakiegoś młodego chłopa. Spogląda na mnie. Jego oczy są słodkie i marzące. Czuję od niego coś dzikiego, a zarazem łagodnego. Jest jakiś wyjątkowy, zupełnie inny od tych pozostałych, których spotykam. Nagle słyszę szepty za plecami i to mnie budzi. Idę, więc dalej. Czy przypadkiem mi się nie przywidziało? Muszę się obejrzeć. Udaję, że mi znów ktoś przeszkodził w drodze. Lekko się potykam. Tak, on nadal tam klęczy. Modlę się z książeczki, co chwilę kontrolując sytuację dokoła, by nic mnie nie ominęło. Kończę i znów się oglądam. Słońce mnie razi w oczy, to się odwracam. Na końcu nabożeństwa chcę podejść bliżej chłopca, ale otaczają mnie te pacany. Nie mogę się uwolnić z kółka złożonego z pisarza, który często pod przykrywką rozmów z wójtem u nas bywa, z gorzelnika (niezbyt go znam, niedawno go poznałam) i oczywiście nie może braknąć tego przeklętego nauczyciela. Po wzajemnych chichach śmichach, idę jak zwykle po warzywa na zupę, by męża nakarmić.
Ten gorzelnik to kawał zdrowego chłopa. Ciekawi mnie ten jego młody wyraz twarzy. Patrzy na mnie jakby chciał mnie zjeść. Przyjeżdża specjalnie na nabożeństwo z trzeciej wsi. Naprawdę pobożny. Na pewno jak go zaproszę to wstąpi do domu wójtowej... Ale bardziej mnie ciekawi ten młody chłopiec z kościoła. Czy przyjdzie kiedyś do wójta?

Siedzę w pierwszej ławce w kościele i nagle widzę go obok na kolanach. Zerkam na niego ciekawie, ale on mnie nie widzi. Szkoda. Widzę łzy w jego oczach. Przez to są jeszcze piękniejsze...

Mój portret wykonany przez wędrownego malarza.