Dyrektor cyrku (Asia)

Minęło już parę dni od naszego występu w Chiavatcie, a ja wciąż nie mogęwyjść z podziwu do osoby, która cały ten występ zaplanowała- mnie. To stopniowanie napięcia, ten pomysł i to wykonanie- nieziemskie. Widzowie byli wniebowzięci, a co za tym idzie nie szczędzili datków. Ze względu na to, że nie miewałem ostatnio czasu na dokładne opisanie tego wydarzenia zrobię to w tym momencie. Najpierw na scenę wyszła Lina, najlepsza tancerka konna w całym moim cyrku. Jej występ kompletnie zauroczył widzów, ale nie na niego publiczność najbardziej czekała. Na występ przybyli wszyscy honoraries Antylopy przebywający akurat w mieście, ale nie po to, aby oglądać występ Liny. Te wszystkie znakomite osobistościznalazły się tam tam po to, aby zobaczyć dumę mojego cyrku- ostatniego z Czarnych Wężów, nieustraszonego sachema- Czerwonego Sępa. Po występie tancerki na scenę wyszedłem ja. Wygłosiłem piękną mowę mającą ostrzec widzów przed jakże groźnym sachemem. Gdyby nie moje niezawodne opanowanie i spokój, gdyby to ktoś inny wygłaszał tą mową całe przedstawienie zostało by zruinowane przez tego kogoś. Tylko ja byłem w stanie tak dobrze grać przed tymi ludźmi nie śmiejąc im się przy tym w twarz. Kolejną postacią, która pojawiła się na scenie był tak długo oczekiwany prawdziwy indyjski człowiek, wielki sachem, Czerwony Sęp. Kiedy widzowie drżeli w przerażeniu ja mogłem im się tylko przyglądać, oczywiście perfekcyjnie ukrywając moje rozbawienie ich zachowaniem. Indianin wyglądał doprawdy dostojnie w tym białym, gronostajowym płaszczu, który przykazałem mu na tę okazję założyć. Pióra na jego głowie chwiały się, chociaż nie, one zdawały się unosić na niewidzialnym wietrze w miarę sachemowych kroków. W całym namiocie cyrkowym, kojarzącym się widzom w tym momencie zapewne z wielkich rozmiarów wigwamem bardzo wyraźnievsłychać było głos indianina wykrzykujący bojowy okrzyk klanu Czarnych Wężów- "Herr Gott!". Udałem, że uspokajam sachema. Emocje tłumu sięgały niemalże zenitu. Niemalże. Wódz jednak nie wyglądał na uspokojonego. I dobrze, tak to przecież zostało od początku zaplanowane. Indianin pewnie wszedł na rozwieszony wysoko drut na tyle cienki, by go nie było widać z pewnej odległości, ale na tyle mocny, aby się nie zerwał podczas popisiu sachema. Mniej więcej w połowie drutu Czerwony Sęp zatrzymał się i zaczął śpiewać. Jego silny, nieco chrapliwy głos niósł się echem przerażając widzów i wprawiając ich w jeszcze większe osłupienie. Wszystko dlatego, że indianin śpiewał po niemiecku. Ten wspaniały pomysł przyszedł mi do głowy przez przypadek, ale występ wywołał zamierzony efekt. Kiedy pod koniec piosenki wódz zeskoczył z liny widzowie byli przekonani, że zamierza on zalać cyrk potokami płonącej nafty. Ci ludzie okazali się tacy przewidywalni... Emocje sięgnęły zenitu. Sachem powrócił do namiotu cyrkowego, a na trzymaną przez niego tacę posypsły się liczne datki.

Gdyby nie ja, to dziecko, ta sierota, sachem, Czerwony Sęp byłby nikim. Gdybym nie znalazł go i nie przygarnął do mojego cyrku nic by nie osiągnął. Powinien być mi wdzięczny. A on, zamiast tego wymyka się z obozu naszej trupy by się upić... Ale nie wyrzucę go. Nie mogę. To gwiazda mojego cyrku. A ja nie upadnę tak nisko, jak on upadł pozbywając się go.