Kowal (Szymon H.)

Miałem poważny problem z pewnym chłopcem... Muszę wam o tym opowiedzieć!

Pewnego dnia, gdy pracowałem w kuźni, przyszedł do mnie pewien chłopiec... Chyba Antek się nazywał. Ale nie przyszedł sam, była z nim wdowa. Trochę mnie zdziwiła ich wizyta w tym miejscu, no bo po cóż mieli by oni do kuźni przychodzić?! Ale jak się od nich dowiedziałem, przyszli w sprawie chłopca. Chciał on bowiem pracować w kuźni. Tak się składało, że akurat potrzebowałem dodatkowej pary rąk do pomocy chłopakom w kuźni, więc zgodziłem się wziąć chłopca do kuźni. Warunkiem zatrudnienia było to, że będzie pracował u mnie przez 6 lat. Na początku wydawał się być smutny i widziałem, że czuje się nieswojo, ale następnego dnia wszystko wróciło do normy.

Gdybyście go widzieli, gdy pierwszy raz zobaczył pracę w kuźni... Był szczęśliwy, BA, zachwycony! Od razu chciał wziąć narzędzia do rąk i zacząć pracę! Ale nie tak prędko... Ostudziłem nieco jego zapał tłumacząc mu, że nie będzie od razu wykłuwał narzędzi. Jego zajęciem było dokładanie węgla do pieca, a nie zabieranie się za kowalstwo! Nie mógł bym dać mu innego zajęcia, bo co by było, gdyby kiedyś nauczył się szybko kowalstwa i by sam kuźnię otworzył? Co ja bym w tedy biedny zrobił?! Całą moją pracę bym stracił, cały mój dorobek! Ale nie dopuszczę do tego, ten chłopak jak i inni kowale w tej kuźni nie będą lepsi ode mnie! A tak swoją drogą, to wytrzymać w takiej kuźni jest ciężko. Wszędzie pełno pyłu... i ten gorąc! Ale ja się o to martwić nie muszę. Bo czasami, nawet dwa razy w tygodniu przychodzi do mnie sołtys, mój kolega z drugiego końca wsi i idziemy razem, zęby przepłukać do karczmy. Ojj co by to było za życie, gdyby nie te nasze wyjścia. To dzięki nim jeszcze wytrzymuję z tą bandą nieusłuchanych chłopaków! Ale ja im dam, to dzięki mnie wyrosną na porządnych ludzi! Ale najgorszym chyba dniem w moim życiu był dzień, kiedy po powrocie z karczmy do kuźni usłyszałem od chłopaków, że Antek, ten mały nicpoń, zrobił coś niesłychanego! To on, samemu podkuł jednego z koni! To ja specjalnie wymyślałem mu takie prace, ażeby nawet nie zbliżał się do młotka, a on, całkiem sam, nauczył się tego, czego ja się uczyłem całe życie! I to w tak krótkim czasie! I co ja biedny mam teraz zrobić? Jedyne co mi pozostało, to zwolnic go, najszybciej, jak to będzie tylko możliwe... Dałem mu jeszcze przez pół roku pracować u mnie, a później nie miałem już wyjścia i musiałem go zwolnić. Przez te pół roku, ażeby się chłop nie marnował, rąbał drewno do pieców i miał nawet zakaz zbliżania się do kuźni. Po tym czasie wrócił z wdową do domu. Ilem ja miał przez niego nerwów... Już nawet bałem się, czy nie będę musiał kuźni zamknąć... No ale na szczęście wszystko jednak się jakoś ułożyło, a ja dalej pracuję tylko z tymi, którzy nie umieją zbyt wiele i lepiej, ażeby tak pozostało.