Nauczyciel Antka (Kuba C.)

Pierwszy dzień Antoniego w szkole.  

Był bardzo mroźny dzień, postanowiłem więc skorzystać z tego faktu i zrobić coś pożytecznego w mojej izdebce. Pomyślałem, iż załatam sobie mój stary kożuch. Biorąc się do tej roboty, weszła jakaś baba z małym hultajem. Nic nie zdążyłem rzec a kobieta już mi się kłania do nóg! Czekam, aż coś przemówi... Po kilku sekundach pokłony ustały i zaczęła wreszcie gadać: "Kłaniam się panu profesorowi i ślicznie proszę, żeby mi wielmożny pan tego oto wisusa wziął do nauki, a ręki na niego nie żałował, jak rodzony ojciec…" Pomyślałem więc sobie: Nie dość, że zarobię to jeszcze będę mógł lać urwisa jak syna własnego! Opcja nie do odrzucenia. Wziąłem chłopaka pod brodę, popatrzyłem mu w oczy i poklepałem... Oczywiście tylko po to, żeby zrobić dobre wrażenie

na matce tego hultaja. Powiedziałem, że ładny chłopak z niego... Naprawdę był ładny, miał jasne kędzierzawe włosy, ciemne brwi i ciemnoszafirowe oczy, hipnotyzujące prawie! Zapytałem po chwili chłopca: Umiesz ty coś? - nic nie zdołał powiedzieć, tylko matka się wtrąciła i odpowiedziała: "Myślę, że chyba nic nie umie." Lekko się załamałem, przecież każdy urwis coś umieć musi! Po chwili jednak do głowy myśl mi przyszła, że i tak te matoły nic w szkole się nie nauczą, więc na jedno wychodzi... Matka jeszcze potem dopowiedziała: "Antek to chyba tylko uczył się bydło paść, drwa szczypać, wodę ze studni ciągnąć i chyba już nic więcej." Pobrałem opłatę czterdziestu groszy i zainstalowałem łobuza do szkoły. Kilka dni bo wizycie w mojej izbie, chłopak zjawił się w szkole. W ten dzień było strasznie zimno, pękł piec i żeby tego było mało drzwi się nie domykały. Po kątach szkoły siedział biały mróz i wytrzeszczał na wszystko iskrzące ślepie. Wszystkie gamonie miały czerwone twarze i ręce trzymały w rękawach. Ja natomiast miałem na sobie mój cieplutki kożuszek i baranią czapkę na głowie. Posadziłem Antka pomiędzy uczniami, którzy nie znają jeszcze liter. Zaczęła się pierwsza lekcja z moim nowym uczniem... Wziąłem kredę w moje skostniałe od zimna palce i napisałem na tablicy literę...- Patrzcie, dzieci! - powiedziałem. - Tę literę spamiętać łatwo, bo wygląda tak, jakby kto kozaka tańcował, i czyta się "A"… Powtórzcie! a… a… a… - A!… A!… A!… - zawołali chórem uczniowie pierwszego oddziału. Nad ich piskiem górował głos jakiegoś ucznia, lecz nie wiedziałem jeszcze, że to był Antoni. Narysowałem drugą literę... Tę literę - powiedziałem - zapamiętać jeszcze łatwiej, bo wygląda jak precel. Pamiętajcie sobie, że precel jest podobny do tej litery, która nazywa się "B". Wołajcie: be! be! Chór zawołał: BE! BE! - Tym razem Antoni wyraźnie górował głosem nad innymi. Zwinął obie ręce w trąbkę i beknął jak roczne cielę. - W klasie wybuchnął śmiech, a ja miałem ochotę go dać gołego na dach szkoły. - HĘ! - krzyknąłem do Antka. - Toś ty taki zuch? Ze szkoły robisz cielętnik? Dajcie go tu na ROZGRZEWKĘ! Ten hultaj ze zdziwienia aż osłupiał, ale nim się opamiętał, już dwóch najsilniejszych ze szkoły chwyciło go pod ramiona i wyciągnęło na środek. -A nie becz, hultaju! A nie becz! - Powiedziałem. Wyrysowałem trzecią i czwartą literę, dzieci nazywały je chórem, a potem nastąpił egzamin. Pierwszy oczywiście odpowiadał ten łobuz! Wiedział tylko jedną literę - "A"... Znowu przeprowadziłem mu rozgrzewkę. W kwadrans później zaczęła się nauka oddziału wyższego, a niższy poszedł na rekreację, do mojej kuchni. Tam jedni pod dyrekcją gospodyni skrobali kartofle, drudzy nosili wodę, inni pokarm dla krowy, i na tym zajęciu upłynął im czas do południa... Wszyscy rozeszli się do domu i tak upłynął pierwszy dzień Antoniego w szkole.