Sąsiad małżeństwa (Natalia C.)

Zima stawała się coraz bardziej sroga. Biały puch otulał całą okolicę, a szron ozdabiał szyby budynków. Pijąc gorącą herbatę, z fascynacją wpatrywałem się w zimową aurę. Skupiłem wzrok na dwóch postaciach, usiłujących przedostać się przez zwały śniegu. Przypomniało mi się małżeństwo, które jeszcze do niedawna mieszkało w naszej kamienicy. W tym momencie spojrzałem na starą, zakurzoną kamizelkę rzuconą niedbale na drewniany stół. Za każdym razem, gdy na nią patrzę, wspominam dwoje ludzi, którym do szczęścia brakowało jedynie siebie. Niestety los zadecydował inaczej i ich rozdzielił. Mąż umarł na suchoty, a żona się wyprowadziła. Nie słyszę już pełnych troski słów Pani skierowanych do Pana, aby udał się na spoczynek, które codziennie wypowiadała zanim zegar wybił pierwszą. Nie zobaczę już ich śmiejących się razem, czy z miłością troszczących się o siebie nawzajem. Chociaż kto wie, może teraz są razem ze sobą i żadne przeciwieństwo losu już nigdy nie stanie im na drodze? Nagle poczułem, jak w mieszkaniu robi się coraz zimniej, dlatego też podrzuciłem drwa do pieca i otuliłem się dodatkową warstwą szorstkiego koca. Usłyszałem, jak z korytarza dobiega stukot obcasów i tubalne śmiechy dwójki ludzi.W tym momencie zegar wybił pierwszą. A ja, naiwny czekałem jak co dzień. Tylko na co? Za każdym razem nasłuchuję z nadzieją, że chociaż raz jeszcze usłyszę ich głosy. Ludzi całkiem mi obcych, a jednak miałem wrażenie, że nie do końca. Gdy ich obserwowałem za każdym razem dawali mi takie poczucie, że z każdej trudnej sytuacji jest jakieś wyjście, że choćbym przeżywał bardzo trudne momenty, mam walczyć do końca, a teraz ich nie ma... Czuję taką pustkę w sobie. Czuję, ze straciłem bliskie osoby. Śmieszne, prawda? Przecież ich nie znałem, a oni mnie.Opuszkami palców dotknąłem szorstkiego materiału kamizelki. Moje palce pozostawiły ślad na miękkiej strukturze materiału. Nie wiem, dlaczego czuję dziwny niepokój, przecież prawie ich nie znałem...