Widz w cyrku (Kuba S.)

Dziś byłem w cyrku. Przeżycie to było niesamowite, musze sie z Wami nim podzielić!

     Był dzień jak każdy inny. Byłem już po pracy i postanowiłem wybrać sie do cyrku. Doszedłem chwilę przed godziną ósmą.  Tłumy już czekały, żeby tylko dostać sie do środka i móc zająć jak najbliższe scenie miejsca. Na dworze panowała ciemność, jednak przed cyrkiem robiło się coraz jaśniej.
     Mnóstwo pochodni przed bramą robiły już wielki podziw... Jednak kiedy zasłona została ściągnięta i można było wejść, zdałem sobie sprawę, że to było nic!  W środku było jasno jak w południe na dworze, a wszystko dzieki wielkiemu żyrandolowi, który był zawieszony bardzo wysoko nad ziemią!  Chwilę stałem w miejscu, jednak szybko zrozumiałem, że musze iść zanim każdy zajmie mi miejsce i nic już nie zobacze, więc poszedłem najszybciej jak umiałem i siadłem niemal z przodu. Każdy widz w środu nerwowo oczekiwał na rozpoczęcie, ich wyrazy na twarzach były różne.  Twarze niektórych w ogóle nie wyrażały uczuć, nastomiast kobietą oczy prawie wyskoczyły. Dzieci prawie trzęsły sie z niecierpliwości. W tłumie słyszałem, że jeden z cyrkowców o imieniu Sachem, który podobno został przygarnięty po napadzie na Chiavatte i został jednym z cyrkowców. Odnosiłem wrażenie, że z kolei inna część tłumu tylko czekała tylko, żeby pokazać swoim żoną, że takich jak Sachem własnoręcznie wybijali 15 lat temu. W końcu wszystko się zaczyna!  Na scene wysypała się gromada osób w dziwacznych strojach i ustawili sie w dwóch szeregach. Nagle z pomiędzy szeregów wybiega przepiękny koń bez siodła! Jakby tego było mało, to obok niego znajdowała sie tancerka Lina, która poruszała się z gracją wstążki na wietrze!  Za tancerka pojawia sie jeszcze kilka klaunów, lub błaznów - sam nawet nie wiem jak ich nazwać. Kiedy oni bili sie po twarzach, masztalerze ustawili wysokie kozły na dwóch końcach sceny, które sięgały żyrandolowi.   Lina tańczy przecudownie, ślepia innych wpatrzone są w nią jak w obrazek.  Po dłuższej chwili wszyscy już klaszczą głośno,a część pierwsza dobiega końca.  Po prostu to było coś przecudownego! A to dopiero był początek. Nagle z wielu ust zaczyna wydobywać się imie: Sachem! Sachem! Sachem!  Oczywiście automatycznie dołączyłem się do reszty, bo przecież tyle osób o nim mówiło, więc musiał być niesamowity. Pojawia się nagle czerwone światło na całej scenie... Czekałem w ogromnym napięciu na jego wejście. Zauważyłem osobe która wychodzi, ręce i wiele innych części ciała zaczęła mi się pocić... Jendak co to!?  Ku moim oczom pojawił się dyrektor grupy, który poprosił nas widzów o zupełna ciszę, ponieważ Sachem był bardziej zdenerwowany niż zazwyczaj...
Przyprawiło mnie o niemały strach, zastanawiałem się czy on w ogóle może pamiętać co tutaj się działo... Przecież od małego wychowywał sie w grupie Hon. M, gdzie w większości byli sami Niemcy.  Nagle świst! Moje przemyślenia nagle odeszły w dal, bo na scenie pojawił sie Sachem. Jego postać była rzeczywiście przerażająca. Wszyscy wraz ze mną siedzieli cicho wpatrzeni w postać Indianina.  Na pierwszy rzut oka widać, że zasługuje na miano wodza.  Chodził dumnie w płaszczu z białych gronostajów. Jego twarz wykuta, była podobna do orła.  Na tej twarzy rzucały się oczy, które miały błysk w sobie. Nie mogłem po prostu oderwać wzroku od niego!  Jego ślepia patrzyły się na tłum, zupełnie jakby chciał wypatrzyć swoją ofiarę.  W sumie wszystko sie zgadzało.  Zły wódz, który jest uzbrojony od stóp do głowy szuka ofiary. Kiedy o tym pomyślałem, serce niemal mi się zatrzymało. Za jego pasem miał topór i nóż, tylko w ręku zamiast łuku miał drewniany drąg, którym utrzymywał równowagę na linie. Nagle zatrzymał się na środku sceny i krzyknął ile tchu miał w płucach.  Nie wiedziałem co zrobić. Przez chwilę przeszło mi przez głowę, żeby uciekać.  Nawet sam dyrektor wyszedł na scene do Sachema. Wydaje mi się, że mówił coś, żeby go uspokoić, ponieważ Sachem nagle zrobił się łagodny i poszedł na linę.  Wszyscy patrzyli się w górę.  Z tego co widziałem, wódz był wpatrzony w żyrandol, chyba dlatego, żeby sie nie rozpraszać.  W niektórych momentach nie bylo nawet widać liny.  Dodawało to efektu, ponieważ czasami miałem wrażenie, że idzie w powietrzu.  Jego ręce przypominały mi skrzydła jakiegoś ptaka.  Kilka razy zachwiał się na linie.  Zrobiło mi sie w pewnym momencie nawet niedobrze z nerwów.  Kiedy dotarł już na drugi koniec liny z jego ust wydobyła się głośna pieśń wojenna. (tak myśle)  Najdziwniejsze było to, że Indianin śpiewał po Niemiecku. Można było ją nawet zrozumieć.  Był to w połowie śpiew, a w drugiej żałobne jęczenie. Jednak wszyskto było chrapliwe, pełne grozy.  Jego słowa opowiadały wydarzenia, które miały tu miejsca 15 lat temu. Wszystko było pełne emocji.  Jendak to nie był koniec. Bujał sie na drucie a jego głos był chrapliwy i przypominał jakieś dzikie zwierzę. Zerknąłem na twarz dyrektora i przeraziłem się jeszcze bardziej, widać było, że sam był zaniepokojony... W cyrku nikt już sie nie odzywał, ale wódz wył dalej. "Z całego pokolenia zostało jedno dziecko. Było ono małe i słabe, ale przysięgło duchowi ziemi, że się zemści. Że ujrzy trupy białych mężów, niewiast, dzieci - pożogę, krew...."   To były jego ostatnie słowa, które były niczym ryk wściekłości. W tym momencie milion pytań było w mojej głowie... Co on może zrobić ? Pozabija nas wszystkich? Tak samemu? Czy może być do tego zdolny? Co robić!? Bronić sie czy uciekać? Zostać czy wyjść?  Nagle wskoczył na kozła pod żyrandolem i podniósł drewniany pałąk! Myślałem, że rozbije żyradnol i zaleje cały cyrk nafta...
                 Nagle zeszkoczył! Wodza nie ma!  Wyszedł i wszedł, jednak z miską, która skierował w naszą stronę i prosi o jakieś pieniądze.  Wrzuciłem mu całego dolara, nie mogłem mu przecież odmówić. Po wszystkim wyszedł.  Każdy wychodząc z cyrku wszystko komentował, jednak ja cały czas o nim myślałem. Czy wszystko było zaplanowane? Czemu zostawił nas wszystkich bez zakonczenia? Co by było dalej ?  Sam nie mogłem odpowiedzieć sobie na te pytania... Nurtowały mnie jeszcze dobre kilka godzin później.