Żona (Sasza)

       Pewnego razu, wraz z moim mężem przeprowadziłam się do kamienicy. Tam dopiero zaczęła się moja historia. Mieszkałam niedaleko miasta, w którym często bywałam, bo dawałam tam lekcje. Mój mąż był urzędnikiem i większość swojej pracy wykonywał w domu. Bardzo go kochałam, co prawda był niski i dość pulchny, (totalne przeciwieństwo mnie jeżeli chodzi o wygląd) ale to była największa miłość mojego życia. Jednak nie udało mi się z nim stworzyć porządnej rodziny, nie miałam dzieci.
        W wolnym czasie lubiłam szyć, kiedy to robiłam, mąż często dotrzymywał mi towarzystwa.
         Nie byłam w zbyt bogatym małżeństwie, nie zarabiałam dużo, (mąż też nie) ale pomimo tego często jadałam z mężem obiad na mieście. Raz na jakiś czas chodziłam z małżonkiem na wspólne spacery, podczas których zazwyczaj jadłam z nim pierniki.
         Tajemnicą mojej rodziny była Kamizelka. To przez nią żyłam w kłamstwie.

                                                                             * * *

          Pewnego dnia Pan - czyli mój mąż (często tak na niego mówiłam, bo miałam do niego duży szacunek) poczuł się gorzej. Ciekła mu krew z ust. Postanowiłam wtedy zawołać lekarza, żeby zbadał mojego męża. Bardzo martwiłam się o małżonka, bo nie chciałam go stracić.
          Lekarz próbował mnie uspokoić. Mówił, że to pewnie objawy jakiegoś jesiennego przeziębienia, a krew może być z nosa. Pomimo tego, że jego słowa wyglądały i brzmiały pewnie, to i tak domyślałam się, że lekarz wykrył u męża nieco poważniejszą chorobę.
          To właściwie od tamtej pory zaczęły się kłamstwa.
           Pan coraz bardziej chudł, a ja chcąc go uspokoić, skracałam pasek od jego kamizelki. Po pewnym czasie jednak się okazało, że on sam też zauważał zmiany w swojej wadze i żebym się o tym nie dowiedziała zaczął przeszywać w kamizelce łączenia i guziki.
           Choroby jednak się nie dało oszukać, była zbyt poważna, ale tylko majstrowanie przy kamizelce podnosiło mnie na duchu. Mimo starań, zimą Pan zmarł. W rozpaczy postanowiłam opuścić mieszkanie, bo każda rzecz w nim przypominała mi o mężu. Za nim opuściłam dom, sprzedałam kamizelkę Żydowi, żeby mi nie przypominała kłamstw, które i tak w niczym nie pomogły.
           Wychodząc, zamknęłam za sobą bramę i poszłam przed siebie.
            Jedno wiem na pewno, nigdy nie wrócę do miejsca kłamstw i ciężkich wspomnień.