Mleczarz Probst (Laura)

To był dobry wybór...

Wunderli to stary, niedołężny człowiek. Po jednym dniu pracy wygląda jakby pracował bez przerwy już parę miesięcy.  Ludzie skarżą mi się, że spóźnia się z dostawą. Widać że nie wytrzymuje fizycznie, nie mam z niego żadnego pożytku tylko same problemy. Lecz pomimo to nie jęczy, nie narzeka. Rozmawiałem z nim parę razy, muszę przyznać, że jest to bardzo wartościowy człowiek. Jeszcze nigdy nie miałem do czynienia z tak inteligentnym i kulturalnym pracownikiem. Opowiada mi swoje życiowe historie, opowiada o swojej rodzinie. Pewnego wieczoru usłyszałem szlochanie, jednakże nie wiedziałem skąd dochodzi. W końcu znalazłem… to Wunderli płakał w swojej izdebce. Wiem, że nie powinienem mu przeszkadzać bo mężczyzna powinien płakać w samotności ale musiałem, nie dawało mi to spokoju. Podszedłem do Niego i zapytałem co się stało? Zwrócił swą twarz w moim kierunku. Wyglądał strasznie… oczy miał spuchnięte od płaczu. Opadł bezsilnie na moje ramie, a ja zszokowany przytuliłem go. Zaczął rzewnie płakać w moje ramie. Gdy się trochę uspokoił opowiedział mi o sytuacji ze swoim synem, o tym jak zachował się podczas licytacji. Gdy tego słuchałem łzy miałem w oczach i tak jakby coś od środka mnie ściskało. Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego jego syn tak postąpił. Poszedłem spać ciągle myśląc o tej sytuacji, a gdy rano wstałem już rozumiałem. Najbliższej niedzieli zabrałem Wunderlego i pojechaliśmy do domu jego syna. Ani on ani syn oczywiście nic nie wiedział. Gdy dotarliśmy na miejsce Wunderli popatrzył się na mnie, a w jego oczach przeplatała się nadzieja i strach. Pomogłem mu wyjść z samochodu i zaprowadziłem do drzwi. Nie wiedział co robić, patrzył się na mnie błagalnym wzrokiem. Zapukałem więc do drzwi, a po chwili otworzył mi je jego wnuk. Przytulił dziadka i zaczął krzyczeć z radości. Zbiegła się całą rodzina wraz z synem Wunderlego. Zabrałem go na stronę porozmawiać o finansach. Powiedziałem mu, że dam mu za niego 160 franków. Z uśmiechem na twarzy uściskał mą dłoń godząc się na moją propozycję. Zostawiłem więc pieniądze i nie chcąc przeszkadzać domownikom wyszedłem bez pożegnania.