Narrator, przybysz do Antylopy (Magda)

Pewnej nie spokojnej nocy generał zawołał mnie do swojej kajuty.

A i jeszcze jedno nie przedstawiłam się jestem pomocniczką generała. -Jutro w nocy Chiavatta zostanie zmieciona z powieszchni ziemi!" Powiedział: -Spalimy ją i wybijemy mieszkańców. Nie bierzemy jeńców!- -Ale generale nie podejmujmy takich pochopnych decyzji. Może by się pan zastanowił?- -NIE!-wykrzyknął, Chiawatta spłonie. Szykuj się a nie maródź.- i wtedy wyszedł. Niestety mimo kilku podobnych prób nie udało mi się generała przekonać i tuż po naszej rozmowie wysłał list do niezbyt odległego obozu by wysłali posiłki.

Następnego dnia przybyła "pomoc" i przez kolejne pół dnia chodziłam i próbowałam przekonać generała do zmiany zdania.

Nastała noc i wyruszyliśmy w bój.

Szybko rozłożono namiot z boku pola bitwy blisko lasu z którego dowodziliśmy.

Wysłał pierwszy, drugi oddział i ani jeden nie wrócił. Kiedy straciłam nadzieje 

na pokój, wysłał kolejne dwa oddziały i to właśnie one spaliły doszczętnie miasto.

Krótko cieszyliśmy się naszym zwycięstwem. Kilka minut później do naszego namiotu zakradli się wojownicy z lasu. Jako jedyni przeżyli oni ponieważ do lasu nie wysłaliśmy ani jednego oddziału. I to był nasz błąd. Niestety koło naszego namiotu nie było straży. Wojownicy jak pantery zakradli się i zdjęli skalp z głowy generała. Zaczęłam uciekać ale nie dobiegłam daleko, wojownicy byli bardzo szybcy więc mnie złapali i skrępowali. a następnie zaprowadzili na egzekucje do bazy we wnętrzu lasu.

Przywiązali mnie do pala na środku bazy oczywiście wszyscy się zbiegli bo biała i to jeszcze kobieta znalazła się w ich bazie. Długo tam nie byłam dowódca mnie nie rozumiał. Kazał mnie ogłuszyć i poderżnąć gardło. Poczułam ból z tyłu głowy i wtedy stało się coś dziwnego... Zobaczyłam bazę indian, egzekutorów tak jakby z drzewa, wtedy wróciłam do mojego bezradnego ciała. Poczułam jak ciepła krew spływa po mojej szyi i ciele obdartym ze strzępów ubrań.

I wtedy moja dusza opuściła moje ciało. Ale niebo dla mojej duszy nie otwarło swoich bram Szaman w ostatniej chwili rzucił na moją duszę zaklęcie i na to przeklęte miejsce skażone krwią ich bliskich oraz przodków. Rzeź trwała jeszcze długo, nie chciałam już patrzeć na to więc zamknęłam oczy i coś w zasadzie nie wiedziałam co przyciągnęło mnie do miejsca gdzie Biały Kruk wraz z sachemem siedzieli we łzach. Kiedy próbowałam się do nich odezwać coś (pewnie kolejne zaklęcie szmana) przykuło mnie do sachema. I w tym samym czasie przyszedł założyciel cyrku wędrownego i chciał przygarnąć sachema od konającego Białego Kruka. Sachem tylko wziął pamiątkę rodową wielki pióropusz oraz topór wojenny wodza. Zanim odszedł złożył hołd Krukowi i z powagą na twarzy ruszył z cyrkową trupą.

Przez 15 lat dorastał i coraz bardziej zdawał sobie sprawę że morze być ostatnim z rodu czarnych węży. I właśnie po tych 15 latach trafili do Antylopy zbudowanej na grobach przodków sachema, cywilizowanym mieście które po raz pierwszy widziało cyrk. Niestety założyciel cyrku nie powiedział sachemowi że to miejsce gdzie zginęli jego przodkowie.

I tak sachem przez ostatnie kilka dni popisywał się, przed oprawcami swoich bliskich, na ich grobach. Sachem nigdy się nie dowie gdzie był i co przez ostatni czas robił, chyba że założyciel cyrku mu to opowie, ale czy wtedy Sachem nie zamknął by się w sobie? Tego się nie dowiem.